ﺍﺯ ﺳﻴﻨﻪ ﺗﻨﮕﻢ ﺩﻝ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﮔﺮﻳﺰﺩﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﻋﺠﺐ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺮﻳﺰﺩﻋﺎﺷﻘﻲ ﭘﻴﺪﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺯﺍﺭﻱ ﺩﻝﻧﻴﺴﺖ ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ﭼﻮ ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ﺩﻝﺭﻭﺯﺍﺣﺒﺎﺏ ﺗﻮ ﻧﻮﺭﺍﻧﻲ ﺍﻟﻲ ﻳﻮﻡ ﺍﻟﺤﺴﺎﺏﺭﻭﺯﺍﻋﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﻇﻠﻤﺎﻧﻲ ﺍﻟﻲ ﻳﻮﻡ ﺍﻟﻘﻴﺎﻡﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﻛﺮﺩ ﺁﺭﺯﻭﻱ ﻭﺻﻞ ﺍﻭ ﻣﺮﺍﺍﺯ ﺳﺮ ﺑﺮﻭﻥ ﻧﻤﻲﺭﻭﺩ ﺍﻳﻦ ﺁﺭﺯﻭ ﻣﺮﮔﻔﺘﻤﺶ ﻧﻘﺎﺵ ﺭﺍ ﻧﻘﺸﻲ ﺑﻜﺶ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﻲﺑﺎ ﻗﻠﻢ ﻧﻘﺶ ﺣﺒﺎﺑﻲ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺩﺭﻳﺎ ﻛﺸﻴﺪﺁﻧﻜﺔﻋﺎﺷﻘﺎﻧﺔﺧﻨﺪﻳﺪﺧﻨﺪﻫﺎﻱ ﻣﻨﻮﺩﺯﺩﻳﺪﭘﺸﺖ ﭘﻠﻚ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﻲ ﺧﻮﺍﺏ ﻳﻚ ﺗﻮﻃﺌﺔﻣﻴﺪﻳﺪﺗﻮﺭﺍﻣﻴﺒﻴﻨﻢ ﻭﻣﻴﻠﻢ ﺯﻳﺎﺩﺕ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻫﺮﺩﻡﺗﻮﺭﺍﻣﻴﺒﻴﻨﻢ ﻭﺩﺭﺩﻡ ﺯﻳﺎﺩﺕ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﺩﺭﺩﻡﻫﺮﻛﺴﻲ ﻫﻢ ﻧﻔﺴﻢ ﺷﺪﺩﺳﺖ ﺁﺧﺮﻗﻔﺴﻢﺷﺪﻣﻨﻪ ﺳﺎﺩﻩ ﺑﺨﻴﺎﻟﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻛﺎﺭﻭﻛﺴﻢ ﺷﺪﻧﻴﺎﺯﺍﺭﻡ ﺯ ﺧﻮﺩ ﻫﺮﮔﺰ ﺩﻟﻲ ﺭﺍﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻢ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎﻱ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪﮔﺮ ﺑﻲ ﺧﺒﺮ ﺁﻣﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﻛﻮﻱ ﺗﻮ،ﺩﻭﺭ ﻧﻴﺴﺖﻓﺮﺻﺖ ﻧﻴﺎﻓﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﻛﻨﻴﻢﮔﺮﭼﻪ ﻣﯿﺪﺍﻧﻢ ﻧﻤﻲﺁﻳﺪ،ﻭﻟﻲ ﻫﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺷﻮﻕﺳﻮﻱ ﺩﺭﻣﻲﺁﻳﻢ ﻭ ﻫﺮﺳﻮ،ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻣﯿﮑﻨﻢﺍﺯ ﺳﻮﺯ ﻣﺤﺒﺖ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺍﻫﻞ ﻫﻮﺱ ﺭﺍﺍﻳﻦ ﺍﺗﺶ ﻋﺸﻖ ﺍﺳﺖ ﻧﺴﻮﺯﺩ ﻫﻤﻪ ﻛﺲ ﺭﺍﺁﻭﺭﻡ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺷﻮﻕ ﭘﻴﺎﻡ ﺩﮔﺮﺍﻥﮔﻮﻳﻤﺖ ﺗﺎ ﺳﺨﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺩﮔﺮﺍﻥﻣﻦ ﺑﺨﺎﻝ ﻟﺒﺖ ﺍﻱ ﺩﻭﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﺪﻡﭼﺸﻢ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻭ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺷﺪﻡﮔﺎﻩ ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﺯﻣﻬﺮ ﭘﻴﺎﻣﻲ ﺑﻔﺮﺳﺖﻓﺎﺭﻍ ﺍﺯﺣﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺟﻬﺎﻧﻢ ﻣﮕﺬﺍﺭﻏﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﻏﻤﺨﻮﺍﺭﻡ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻲﺩﻟﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﺩﻝ ﺁﺯﺍﺭﻡ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻲﮔﺮ ﻧﺮﺥ ﺑﻮﺳﻪ ﺭﺍ ﻟﺐ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﻛﻨﺪﺣﺎﺷﺎ ﻛﻪ ﻣﺸﺘﺮﻱ ﺳﺮ ﻣﻮﻳﻲ ﺯﻳﺎﻥ ﻛﻨﺪﮔﺮ ﻫﻴﭻ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺗﻮ ﺟﺎﺳﺖ ﺑﮕﻮﮔﺮ ﻫﺴﺖ ﺑﮕﻮ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﮕﻮ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﮕﻮﺻﺒﺮ ﺩﺭ ﺟﻮﺭ ﻭ ﺟﻔﺎﻱ ﺗﻮ ﻏﻠﻂ ﺑﻮﺩ ﻏﻠﻂﺗﻜﻴﻪ ﺑﺮ ﻋﻬﺪ ﻭ ﻭﻓﺎﻱ ﺗﻮ ﻏﻠﻂ ﺑﻮﺩ ﻏﻠﻂﮔﺮﭼﻪ ﻫﺮﻟﺤﻈﻪ ﺯﺑﻴﺪﺍﺩ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻴﻦ ﺟﮕﺮﻡﻫﻢ ﺑﺠﺎﻥ ﺗﻮﻛﻪ ﺍﺯﺟﺎﻥ ﺑﺘﻮ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺗﺮﻡﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻏﻢ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﻧﺪﺍﺭﻡ,ﻏﻢ ﺩﻳﮕﺮﺷﺎﺩﻡ ﻛﻪ ﺟﺰ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺮﺍ ﻫﻤﺪﻡ ﺩﻳﮕﺮﺩﻝ ﻛﻪ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺩﻝ ﻧﻴﺴﺖﺁﻧﻜﻪ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺧﺎﻝ ﺗﻮ ﻧﺸﺪ ﻋﺎﻗﻞ ﻧﻴﺴﺖﺯﺩﺭﺩ ﻋﺸﻖ ﺗﻮﺑﺎ ﻛﺲ ﺣﻜﺎﻳﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﻜﺮﺩﻡﭼﺮﺍ ﺟﻔﺎﻱ ﺗﻮ ﻛﻢ ﺷﺪ؟ﺷﻜﺎﻳﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﻜﺮﺩﻡﺗﻮ ﻛﻴﺴﺘﻲ،ﻛﻪ ﺍﻳﻨﮕﻮﻧﻪ،ﺑﻲ ﺗﻮ ﺑﻲ ﺗﺎﺑﻢ؟ﺷﺐ ﺍﺯ ﻫﺠﻮﻡ ﺧﻴﺎﻟﺖ ﻧﻤﻲ ﺑﺮﺩ ﺧﻮﺍﺑﻢ

ﺯﻧﺪﮔﻲ ﮔﻞ ﺳﺮﺧﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪﮔﻠﺒﺮﮔﻬﺎﻳﺶ ﺧﻴﺎﻟﻲ ﻭ ﺧﺎﺭﻫﺎﻳﺶﻭﺍﻗﻌﻲ ﺍﺳﺖ .ﺳﺎﺩﮔﻲ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﭼﻮﻥ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﻗﺖﺍﺳﺖ ﻫﻴﭻ ﺩﺭﻭﻏﻲ ﺩﺭﺁﻥ ﺭﺍﻩﻧﺪﺍﺭﺩﻣﺎﻧﻨﺪﮐﻮﺩﮐﻲ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥﻣﻌﺼﻮﻡ ﺍﺵ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻴﮑﻨﺪ ﻭﺑﺎﻣﻌﺼﻮﻣﻴﺖ ﺍﺵ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺣﺮﻑ ﺑﻪ ﺩﻧﻴﺎﻣﻴﺰﻧﺪﺯﻧﺪﮔﻲ ﮐﺘﺎﺑﻲ ﺍﺳﺖ ﭘﺮﻣﺎﺟﺮﺍ ، ﻫﻴﭽﮕﺎﻩﺁﻧﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻳﮏ ﻭﺭﻗﺶ ﺩﻭﺭ ﻣﻴﻨﺪﺍﺯﺑﺨﺸﻨﺪﮔﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮔﻞ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯ، ﺯﻳﺮﺍ ﺣﺘﻲﺗﻪ ﻛﻔﺸﻲ ﻛﻪ ﻟﮕﺪﻣﺎﻟﺶ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺭﺍ ﻫﻢﺧﻮﺵ ﺑﻮ ﻣﻲﻛﻨﺪ

ﺯﻧﺪﮔﻲ ﮔﻞ ﺳﺮﺧﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪﮔﻠﺒﺮﮔﻬﺎﻳﺶ ﺧﻴﺎﻟﻲ ﻭ ﺧﺎﺭﻫﺎﻳﺶﻭﺍﻗﻌﻲ ﺍﺳﺖ .ﺳﺎﺩﮔﻲ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﭼﻮﻥ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﻗﺖﺍﺳﺖ ﻫﻴﭻ ﺩﺭﻭﻏﻲ ﺩﺭﺁﻥ ﺭﺍﻩﻧﺪﺍﺭﺩﻣﺎﻧﻨﺪﮐﻮﺩﮐﻲ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥﻣﻌﺼﻮﻡ ﺍﺵ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻴﮑﻨﺪ ﻭﺑﺎﻣﻌﺼﻮﻣﻴﺖ ﺍﺵ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺣﺮﻑ ﺑﻪ ﺩﻧﻴﺎﻣﻴﺰﻧﺪﺯﻧﺪﮔﻲ ﮐﺘﺎﺑﻲ ﺍﺳﺖ ﭘﺮﻣﺎﺟﺮﺍ ، ﻫﻴﭽﮕﺎﻩﺁﻧﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻳﮏ ﻭﺭﻗﺶ ﺩﻭﺭ ﻣﻴﻨﺪﺍﺯﺑﺨﺸﻨﺪﮔﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮔﻞ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯ، ﺯﻳﺮﺍ ﺣﺘﻲﺗﻪ ﻛﻔﺸﻲ ﻛﻪ ﻟﮕﺪﻣﺎﻟﺶ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺭﺍ ﻫﻢﺧﻮﺵ ﺑﻮ ﻣﻲﻛﻨﺪ

* ﺯﻧﺪﮔﯽ ﭼﻮﻥ ﮔﻞ ﺳﺮﺥ ﺍﺳﺖ،ﭘﺮ ﺍﺯﻋﻄﺮ،ﭘﺮﺍﺯﺧﺎﺭ،ﭘﺮﺍﺯ ﺑﺮﮒ ﻟﻄﯿﻒ،ﯾﺎﺩﻣﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﮔﺮ ﮔﻞ ﭼﯿﺪﯾﻢ ﻋﻄﺮﻭ ﺑﺮﮒ ﻭﮔﻞ ﻭﺧﺎﺭ ﻫﻤﻪ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﯼ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺑﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭﻫﻤﻨﺪ.*ﺍﻟﻬﯽ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﯽ ﻧﺎﺯﻧﯿﻨﻢ،ﺑﺨﻨﺪﯼ ﺍﺯﻟﺒﺎﻧﺖ ﮔﻞ ﺑﭽﯿﻨﻢ،ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺁﺭﺯﻭ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺁﻥﻫﻢ ﻏﺮﻭﺏ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺭﻭ ﻧﺒﯿﻨﻢ*

* ﺯﻧﺪﮔﯽ ﭼﻮﻥ ﮔﻞ ﺳﺮﺥ ﺍﺳﺖ،ﭘﺮ ﺍﺯﻋﻄﺮ،ﭘﺮﺍﺯﺧﺎﺭ،ﭘﺮﺍﺯ ﺑﺮﮒ ﻟﻄﯿﻒ،ﯾﺎﺩﻣﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﮔﺮ ﮔﻞ ﭼﯿﺪﯾﻢ ﻋﻄﺮﻭ ﺑﺮﮒ ﻭﮔﻞ ﻭﺧﺎﺭ ﻫﻤﻪ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﯼ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺑﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭﻫﻤﻨﺪ.*ﺍﻟﻬﯽ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﯽ ﻧﺎﺯﻧﯿﻨﻢ،ﺑﺨﻨﺪﯼ ﺍﺯﻟﺒﺎﻧﺖ ﮔﻞ ﺑﭽﯿﻨﻢ،ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺁﺭﺯﻭ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺁﻥﻫﻢ ﻏﺮﻭﺏ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺭﻭ ﻧﺒﯿﻨﻢ*

ﺩﻧﯿﺎ ﺭﺍ ﺑﺪﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ...ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﯼ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖﻧﻤﯽ ﺩﺍﺭﺩ .ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ، ﺗﻮﺩﻭﺳﺘﺶ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﺭﯼﺍﻣﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺩﺍﺭﯼ ﻭ ﺍﻭﻫﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﺭﺳﻢ ﻭ ﺁﯾﯿﻦﻫﺮﮔﺰﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺭﺳﻨﺪﻭﺍﯾﻦ ﺭﻧﺞ ﺍﺳﺖ. ﺯﻧﺪﮔﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﺍﯾﻦ ...ﺩﮐﺘﺮ ﻋﻠﯽ ﺷﺮﯾﻌﺘﯽ

ﭼﺘﺮ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺴﺖ، ﺯﯾﺮ ﺑﺎﺭﺍﻥﺑﺎﯾﺪ ﺭﻓﺖ. ﻓﮑﺮ ﺭﺍ،ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺭﺍ،ﺯﯾﺮ ﺑﺎﺭﺍﻥﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﺩ. ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺷﻬﺮ،ﺯﯾﺮ ﺑﺎﺭﺍﻥﺑﺎﯾﺪ ﺭﻓﺖ. ﺩﻭﺳﺖ ﺭﺍ ﺯﯾﺮ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﯾﺪ.ﻋﺸﻖ ﺭﺍ،ﺯﯾﺮ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﺴﺖ. ﺯﯾﺮﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺯﻥ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪ. ﺯﯾﺮ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺎﯾﺪﺑﺎﺯﯼ ﮐﺮﺩ. ﺯﯾﺮ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯿﺰ ﻧﻮﺷﺖ،ﺣﺮﻑ ﺯﺩ، ﻧﯿﻠﻮﻓﺮ ﮐﺎﺷﺖ. ﺳﻬﺮﺍﯼﺳﭙﻬﺮﯼ¤¤¤¤¤¤

ﺳﺮﺥ ﺷﺪ ﺁﯾﻨﻪ ﺍﺯ ﻫﺮﻡ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮﮐﺎﺵ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺯﻧﺪ ﻣﻌﻨﯽ ﺁﻩ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮﻣﮕﺮ ﺍﯾﻦ ﺁﯾﻨﻪ ﻫﺎ ﻟﺐ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﺸﺎﯾﻨﺪ ﮐﻪﭘﺮ ﺍﺯ ﺭﻧﮓ ﺳﮑﻮﺕ ﺍﺳﺖ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﻟﺒﺖﺍﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﻣﺨﻮﺭ ﺗﺎ ﻧﺨﻮﺭﯼ ﺟﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﯽ ﻧﮕﺮﺍﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼﺗﻮ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﻣﻦ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﻋﺸﻖﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﭘﻨﺎﻩ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﺁﻩ ﺍﮔﺮ ﺯﻟﻒ ﺗﻮﺩﺭ ﻗﺴﻤﺖ ﻣﺎ ﺣﻠﻘﻪ ﺷﻮﺩ ﻧﺮﺳﺪ ﻫﯿﭻﺳﭙﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﭙﺎﻩ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﻫﻨﺮ ﻋﺎﺷﻘﯽﺍﻣﺮﻭﺯ ﭘﺴﻨﺪ ﻫﻤﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺷﺪﻩﺍﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ

ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﮐﯿﻨﻪ ﺩﺍﺷﺖﻣﻦ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺯﺩﻡ،ﺧﺎﮎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺩﺷﻤﻦ ﺑﻮﺩﻣﻦ ﺑﺮ ﺧﺎﮎ ﺧﻔﺘﻢﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽﺳﯿﺎﻫﯽ ﻧﯿﺴﺖﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺧﺎﮎ ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖﻣﻦ ﺑﺪ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﻣﺎ ﺑﺪﯼ ﻧﺒﻮﺩﻡﺍﺯ ﺑﺪﯼ ﮔﺮﯾﺨﺘﻢﻭ ﺩﻧﯿﺎ ﻣﺮﺍ ﻧﻔﺮﯾﻦ ﮐﺮﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﺑﺪﺭﺳﯿﺪ...ﻭ ﻣﻦ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺍﻡ ﺭﺍ ﯾﺎﻓﺘﻢ ﻣﻦ ﺧﻮﺑﯽ ﺭﺍﯾﺎﻓﺘﻢﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺭﺳﯿﺪﻡ ﻭ ﺷﮑﻮﻓﻪ ﮐﺮﺩﻡﺗﻮ ﺧﻮﺑﯽ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪﺍﻋﺘﺮﺍﻓﻬﺎﺳﺖﻣﻦ ﺭﺍﺳﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻡ ﻭ ﮔﺮﯾﺴﺘﻪ ﺍﻡﻭ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﺨﻨﺪﻡﺯﯾﺮﺍ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺍﺷﮏ ﻣﻦ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦﻟﺒﺨﻨﺪﻡﺑﻮﺩﺗﻮ ﺧﻮﺑﯽﻭ ﻣﻦ ﺑﺪﯼ ﻧﺒﻮﺩﻡﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﯾﺎﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭﯾﺎﻓﺘﻢﻭ ﻫﻤﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﻢ ﺷﻌﺮ ﺷﺪ ﺳﺒﮏﺷﺪﻋﻘﺪﻩ ﻫﺎﯾﻢ ﺷﻌﺮ ﺷﺪ ﻫﻤﻪ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽﻫﺎ ﺷﻌﺮ ﺷﺪﺑﺪﯼ ﺷﻌﺮ ﺷﺪﺳﻨﮓ ﺷﻌﺮ ﺷﺪﻋﻠﻒ ﺷﻌﺮ ﺷﺪﺩﺷﻤﻨﯽ ﺷﻌﺮﺷﺪﻫﻤﻪ ﺷﻌﺮ ﻫﺎ ﺧﻮﺑﯽ ﺷﺪﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﻐﻤﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻣﺮﻍ ﻧﻐﻤﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﺁﺏ ﻧﻐﻤﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﺑﻪ ﺗﻮﮔﻔﺘﻢ:ﮔﻨﺠﺸﮏ ﮐﻮﭼﮏ ﻣﻦ ﺑﺎﺵﺗﺎ ﺩﺭ ﺑﻬﺎﺭ ﺗﻮ ﻣﻦ ﺩﺭﺧﺘﯽ ﭘﺮ ﺷﮑﻮﻓﻪﺷﻮﻡﻭﺑﺮﻑ ﺁﺏ ﺷﺪ ﺷﮑﻮﻓﻪ ﺭﻗﺼﯿﺪ؛ ﺁﻓﺘﺎﺏﺩﺭﺁﻣﺪﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﻋﻮﺽ ﺷﺪﻡﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﻫﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺑﯽ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪﺍﻗﺮﺍﺭﻫﺎﺳﺖ،ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﯾﻦ ﺍﻗﺮﺍﺭ ﻫﺎﺳﺖﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﻗﺮﺍﺭﻫﺎﯾﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡﺳﺎﻝ ﺑﺪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺯﻧﺪﻩ ﺷﺪﻡﺗﻮ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺯﺩﯼ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻢﺩﻟﻢﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺏ ﺑﺎﺷﻢﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﻦﺭﺍﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ،ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ************

ﺯﻧﺪﮔﯽ ﭼﯿﺰ ﻣﺨﺘﺼﺮﯾﺴﺖ ﻣﺜﻞ ﯾﮏﻓﻨﺠﺎﻥ ﭼﺎﯼ ﻭ ﮐﻨﺎﺭﺵ ﻋﺸﻖ ﺍﺳﺖﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﺣﺒﻪ ﯼ ﻗﻨﺪ.ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍﺑﺎﻋﺸﻖ ﻧﻮﺵﺟﺎﻥ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺮﺩ.

==========================ﮐﻮﺩﮎ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮﺩ: ﺧﺪﺍﯾﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻥ. ﻭﯾﮏ ﭼﮑﺎﻭﮎ ﺩﺭ ﻣﺮﻏﺰﺍﺭ ﻧﻐﻤﻪ ﺳﺮ ﺩﺍﺩ. ﮐﻮﺩﮎﻧﺸﻨﯿﺪ.ﺍﻭ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﮐﺸﯿﺪ: ﺧﺪﺍﯾﺎ! ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻥﺻﺪﺍﯼ ﺭﻋﺪ ﻭ ﺑﺮﻕ ﺁﻣﺪ. ﺍﻣﺎ ﮐﻮﺩﮎ ﮔﻮﺵﻧﮑﺮﺩ. ﺍﻭ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺑﺮﺵ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖﺧﺪﺍﯾﺎ! ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺍﯼ ﺩﺭﺧﺸﯿﺪ.ﺍﻣﺎ ﮐﻮﺩﮎ ﻧﺪﯾﺪ. ﺍﻭ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﮐﺸﯿﺪ ﺧﺪﺍﯾﺎ! ﻣﻌﺠﺰﻩﮐﻦ ﻧﻮﺯﺍﺩﯼ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﮔﺸﻮﺩ. ﺍﻣﺎﮐﻮﺩﮎ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪ. ﺍﻭ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻧﺎﺍﻣﯿﺪﯼ ﮔﺮﯾﻪ ﺳﺮ ﺩﺍﺩﻭ ﮔﻔﺖ: ﺧﺪﺍﯾﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺳﺖ ﺑﺰﻥ. ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﺪﺍﻧﻢﮐﺠﺎﯾﯽ.ﺧﺪﺍ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺳﺮ ﮐﻮﺩﮎ ﺩﺳﺖﮐﺸﯿﺪ. ﺍﻣﺎ ﮐﻮﺩﮎ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﯾﮏ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﮐﺮﺩ. ﺍﻭﻫﯿﭻ ﺩﺭﻧﯿﺎﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺩﻭﺭ ﺷﺪ================================

ﻣﻦ ﻧﺸﺎﻧﯽ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺍﻣﺎﻧﺸﺎﻧﯽ ﺍﻡﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﻢ:ﺩﺭﻋﺼﺮﻫﺎﯼﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺑﻪ ﺣﻮﺍﻟﯽ ﺑﯽ ﮐﺴﯽ ﻗﺪﻡ ﺑﮕﺬﺍﺭ!ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻏﺮﺑﺖ ﺭﺍ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻦ ﻭﻭﺍﺭﺩ ﮐﻮﭼﻪ ﭘﺲﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎﯼ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺷﻮ!ﮐﻠﺒﻪ ﯼ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺍﻡ ﺭﺍﭘﯿﺪﺍ ﮐﻦ،ﮐﻨﺎﺭﺑﯿﺪﻣﺠﻨﻮﻥ ﺧﺰﺍﻥ ﺯﺩﻩﻭﮐﻨﺎﺭﻣﺮﺩﺍﺏ ﺍﺭﺯﻭﻫﺎﯼ ﺭﻧﮕﯽ ﺍﻡ!ﺩﺭﮐﻠﺒﻪ ﺭﺍﺑﺎﺯ ﮐﻦ ﻭﺑﻪ ﺳﺮﺍﻍ ﺑﻐﺾ ﺧﯿﺲ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺑﺮﻭ!ﺣﺮﯾﺮ ﻏﻤﺶ ﺭﺍ ﮐﻨﺎﺭ ﺑﺰﻥ!ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﯽﺩﯾﺪﺑﺎﺑﻐﻀﯽ ﮐﻮﯾﺮﯼ ﮐﻪ ﻏﺮﻕ ﻋﺼﺎﺭﻩﯼﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﭘﺸﺖ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻏﻢ ﻫﺎﯾﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻡ

ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭﯼ ﮔﻠﻪ ﺍﯼﻧﯿﺴﺖﺑﯿﻦ ﻣﻦ ﻭ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﻭﻟﯽ ﻓﺎﺻﻠﻪﺍﯼﻧﯿﺴﺖﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﻭ ﮔﻮﺵ ﺑﻪﻣﻦ ﮐﻦﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﻡ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺍﯼﻧﯿﺴﺖﭘﺮﻭﺍﺯ ﻋﺠﺐ ﻋﺎﺩﺕ ..

*ﻭﻗﺘﯽﮔﺮﯾﺒﺎﻥﻋﺪﻡﺑﺎﺩﺳﺖﺧﻠﻘﺖﻣﯽﺩﺭﯾﺪﻭﻗﺘﯽﺍﺑﺪﭼﺸﻢﺗﻮﺭﺍﭘﯿﺶﺍﺯﺍﺯﻝﻣﯽﺁﻓﺮﯾﺪﻭﻗﺘﯽﺯﻣﯿﻦ ﻧﺎﺯ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻫﺎ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪﻭﻗﺘﯽﻋﻄﺶ ﻃﻌﻢﺗﻮ ﺭﺍﺑﺎ ﺍﺷﮏ ﻫﺎﯾﻢﻣﯽ ﭼﺸﯿﺪﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﭼﺸﻤﺖ ﺷﺪﻡ ﻧﻪ ﻋﻘﻞ ﺑﻮﺩ ﻭﻧﻪ ﺩﻟﯽﭼﯿﺰﯼﻧﻤﯽﺩﺍﻧﻢﺍﺯﺍﯾﻦﺩﯾﻮﺍﻧﮕﯽﻭﻋﺎﻗﻠﯽﯾﮏﺁﻥ ﺷﺪ ﺍﯾﻦﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪﻥ ﺩﻧﯿﺎ ﻫﻤﺎﻥﻟﺤﻈﻪ ﺑﻮﺩﺁﻥﺩﻡﮐﻪﭼﺸﻤﺎﻧﺖﻣﺮﺍﺍﺯﻋﻤﻖﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﺑﻮﺩﻭﻗﺘﯽﮐﻪﻣﻦﻋﺎﺷﻖﺷﺪﻡﺷﯿﻄﺎﻥﺑﻪﻧﺎﻣﻢ ﺳﺠﺪﻩ ﮐﺮﺩﺁﺩﻡ ﺯﻣﯿﻨﯽ ﺗﺮ ﺷﺪ ﻭ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﺁﺩﻡ ﺳﺠﺪﻩﮐﺮﺩﻣﻦﺑﻮﺩﻡﻭﭼﺸﻤﺎﻥﺗﻮﻧﻪﺁﺗﺸﯽﻭﻧﻪﮔﻠﯽﭼﯿﺰﯼﻧﻤﯽﺩﺍﻧﻢﺍﺯﺍﯾﻦﺩﯾﻮﺍﻧﮕﯽﻭﻋﺎﻗﻠﯽ***********************

e)Agar baran budam anghadrmibaridam ta ghobarghamhayat shoste shavad.agarparvane budam gerd mohabbate tomicharkhidam .chegune tosif konamto ra ke sharmandeye yas sepidenegahat nashavam morvaridashkam ra nesarat khaham kardmanand shabnami dar barabarekhorshid mohabat to soud mikonam

to age baz koni panjareyi samte delat mitavan goft ke man chelcheleye lale toam mesle yek poupake sarm zade dar baresh barf sakht mohtaj be garmaye toam

to age baz koni panjareyi samte delat mitavan goft ke man chelcheleye lale toam mesle yek poupake sarm zade dar baresh barf sakht mohtaj be garmaye toam

دخترک خندید و
پسرک ماتش برد !که به چه دلهره از باغچه ی همسایه، سیب را دزدیده
باغبان از پی او تند دوید
به خیالش می خواست،
حرمت باغچه و دختر کم سالش را
از پسر پس گیرد !غضب آلود به او غیظی کرد !این وسط من بودم،
سیب دندان زده ای که روی خاک افتادم
من که پیغمبر عشقی معصوم،
بین دستان پر از دلهره ی یک عاشق
و لب و دندان ِ
تشنه ی کشف و پر از پرسش دختر بودم
و به خاک افتادم
چون رسولی ناکام !هر دو را بغض ربود...دخترک رفت ولی زیر لب این را می گفت:
" او یقیناً پی معشوق خودش می آید ! "پسرک ماند ولی روی لبش زمزمه بود:
" مطمئناً که پشیمان شده بر می گردد ! "سالهاست که پوسیده ام آرام آرام !عشق قربانی مظلوم غرور است هنوز !جسم من تجزیه شد ساده ولی ذرّاتم،

همه اندیشه کنان غرق در این پندارند:این جدایی به خدا رابطه با سیب نداشت

AGAR ASHEGH SHODAN PAS YEKGONAH AST …DELE ASHEGH SHEKASTAN SADGONAH AST…AGAR MAH BODAM BE HARJA KEBODI,SORAGHET RO AZ KHODAMIGEREFTAM …AGAR SANG BODAM BE HARJA KEBODI,SARE RAHGOZARE TO JAMIGEREFTAM …AGAR MAH BODI BE SAD NAZSHAYAD,SHABI BAR LABE BAMAMMINESHASTI …AGAR SANG BODI BE HARJA KEBODAM,MARA MISHEKASTI ...AGE BA TO BODAN ESHTEBAHE,AGETO RO KHASTAN ESHTEBAHE,AGEASHEGHE TO BODANESHTEBAHE,AGE VASE TO MORDANESHTEBAHE,PAS BEDON KE TOGHASHANG TARIN ESHTEBAHI

ﻗﺎﻳﻘﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ، ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺑﻪ ﺁﺏ.ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻙ ﻏﺮﻳﺐ ﻛﻪ ﺩﺭﺁﻥﻫﻴﭽﻜﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﻴﺸﻪ ﻋﺸﻖ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎﻥ ﺭﺍﺑﻴﺪﺍﺭ ﻛﻨﺪ*** . ﻗﺎﻳﻖ ﺍﺯ ﺗﻮﺭ ﺗﻬﻲ ﻭ ﺩﻝ ﺍﺯ ﺁﺭﺯﻭﻱﻣﺮﻭﺍﺭﻳﺪ، ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺍﻧﺪ. ﻧﻪ ﺑﻪ ﺁﺑﻲ ﻫﺎ ﺩﻝﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺴﺖ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ - ﭘﺮﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺑﺪﺭ ﻣﻲﺁﺭﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﺎﺑﺶ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻣﺎﻫﻲ ﮔﻴﺮﺍﻥ ﻣﻲ ﻓﺸﺎﻧﻨﺪﻓﺴﻮﻥ ﺍﺯ ﺳﺮ ﮔﻴﺴﻮﻫﺎﺷﺎﻥ*** . ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢﺭﺍﻧﺪ. ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪ(( : ﺩﻭﺭ ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺪ، ﺩﻭﺭ.ﻣﺮﺩ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﺍﺳﺎﻃﻴﺮ ﻧﺪﺍﺷﺖ. ﺯﻥ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﺑﻪﺳﺮﺷﺎﺭﻱ ﻳﻚ ﺧﻮﺷﻪ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﻧﺒﻮﺩ. ﻫﻴﭻ ﺁﻳﻴﻨﻪ ﺗﺎﻻﺭﻱ،ﺳﺮﺧﻮﺷﻲ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻧﻜﺮﺩ. ﭼﺎﻟﻪ ﺁﺑﻲ ﺣﺘﻲ،ﻣﺸﻌﻠﻲ ﺭﺍ ﻧﻨﻤﻮﺩ. ﺩﻭﺭ ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺪ، ﺩﻭﺭ. ﺷﺐ ﺳﺮﻭﺩﺵ ﺭﺍﺧﻮﺍﻧﺪ، ﻧﻮﺑﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎﺳﺖ*** . ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢﺧﻮﺍﻧﺪ. ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺍﻧﺪ. ﭘﺸﺖ ﺩﺭﻳﺎﻫﺎ ﺷﻬﺮﻱﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺗﺠﻠﻲ ﺑﺎﺯ ﺍﺳﺖ. ﺑﺎﻡ ﻫﺎﺟﺎﻱ ﻛﺒﻮﺗﺮﻫﺎﻳﻲ ﺍﺳﺖ، ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﻮﺍﺭﻩ ﻫﻮﺵ ﺑﺸﺮﻱﻣﻲ ﻧﮕﺮﺩ. ﺩﺳﺖ ﻫﺮ ﻛﻮﺩﻙ ﺩﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺷﻬﺮ، ﺷﺎﺧﻪﻣﻌﺮﻓﺘﻲ ﺍﺳﺖ. ﻣﺮﺩﻡ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﻳﻚ ﭼﻴﻨﻪ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﻲﻧﮕﺮﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺷﻌﻠﻪ، ﺑﻪ ﻳﻚ ﺧﻮﺍﺏ ﻟﻄﻴﻒ. ﺧﺎﻙ،ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺗﺮﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﺩ ﻭ ﺻﺪﺍﻱ ﭘﺮ ﻣﺮﻏﺎﻥﺍﺳﺎﻃﻴﺮ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﺩﺭ ﺑﺎﺩ*** . ﭘﺸﺖ ﺩﺭﻳﺎﻫﺎ ﺷﻬﺮﻱ ﺍﺳﺖﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﺳﻌﺖ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺳﺤﺮﺧﻴﺰﺍﻥ ﺍﺳﺖ. ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﻭﺍﺭﺙ ﺁﺏ ﻭ ﺧﺮﺩ ﻭ ﺭﻭﺷﻨﻲ ﺍﻧﺪ.*** ﭘﺸﺖ ﺩﺭﻳﺎﻫﺎ ﺷﻬﺮﻱ ﺍﺳﺖ! ﻗﺎﻳﻘﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺎﺧﺖ.***** ﺳﻬﺮﺍﺏ ﺳﭙﻬﺮﻱ