arya2085  (12 years ago)
ما ز بالاییم و بالا می‌رویم ما ز دریاییم و دریا می‌رویم ما از اینجا و آنجا نیستیم ما ز بی‌جاییم و بی‌جا می‌رویم کشتی نوحیم در طوفان روح لاجرم بی‌دست و بی‌پا می‌رویم همچو موج از خود برآوردیم سر باز هم باز هم در خود تماشا می‌رویم اختر ما نیست در دور قمر لاجرم فوق ثریا می‌رویم ما ما ز بالاییم و بالامی‌رویم

Ali18083  (12 years ago)
oh.arya cheqad sholoqesh karde.mikhastam faqat begam salam.

arya2085  (12 years ago)
ﮐﺸﻮﺭ ﺣﺴﻦ ﺗﻮﺭﺍ،ﺳﺮ ﺣﺪ ﭘﯿﺪﺍﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖﮔﺸﺘﻦ ﻣﻠﮏ ﺩﻭ ﻋﺎﻟﻢ ﺣَﺪ ﭼﻮﻥ ﻣﺎﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖﮔﺮ ﺳﻔﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺍﯼ ﺩﻝ،ﺳﻔﺮﯼ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﮐﻦﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﺯ ﻋﺎﻟﻢ ﺩﻝ ﺳﻮﺧﺘﮕﺎﻥ ﺟﺎﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖﻫﻤﻪ ﭼﻮﻥ ﺟﺎﻡ ﺷﺪﻡ ﭼﺸﻢ ﻭ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺮﺩﻡﺧﻮﺷﺘﺮ ﺍﺯ ﺩﯾﺪﻥ ﺭﻭﯼ ﺗﻮ ﺗﻤﺎﺷﺎﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖﻫﺮ ﺧﻂ ﺣﺴﻦ ﺗﻮ،ﺻﺪ ﻣﻌﻨﯽ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩﺣﯿﻒ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺩﺭﺍﯾﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺩﺍﻧﺎﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖﺩﻝ ﻣﺎ ﺗﺎﺏ ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﻧﺪﺍﺷﺖﺭﺍﺳﺘﯽ ﺩﺭ ﺧﻮﺭ ﺗﻮﻓﺎﻥ ﺗﻮ،ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖﺣﺎﻟﯿﺎ ﺑﺮ ﻭﺭﻕ ﮔﻞ ﺧﻂ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﺑﻨﻮﯾﺲﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺑﺎﺩ ﺻﺒﺎ،ﭘﯿﮏ ﺳﺒﮏ ﭘﺎﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ."ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﯽﻣﻌﻠﻢ

arya2085  (12 years ago)
ﺷﺒﯽ ﯾﺎﺩ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﻧﺨﻔﺖ ﺷﻨﯿﺪﻡ ﮐﻪ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﻊ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻘﻢ ﮔﺮ ﺑﺴﻮﺯﻡ ﺭﻭﺍﺳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﮔﺮﯾﻪ ﻭ ﺳﻮﺯ ﺑﺎﺭﯼ ﭼﺮﺍﺳﺖ؟ ﺑﮕﻔﺖ ﺍﯼ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭ ﻣﺴﮑﯿﻦ ﻣﻦ ﺑﺮﻓﺖ ﺍﻧﮕﺒﯿﻦ ﯾﺎﺭ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻣﻦ ﭼﻮ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺪﺭ ﻣﯽﺭﻭﺩ ﭼﻮ ﻓﺮﻫﺎﺩﻡ ﺁﺗﺶ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽﺭﻭﺩ ﻫﻤﯽ ﮔﻔﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﯿﻼﺏ ﺩﺭﺩ ﻓﺮﻭ ﻣﯽﺩﻭﯾﺪﺵ ﺑﻪ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺯﺭﺩ ﮐﻪ ﺍﯼ ﻣﺪﻋﯽ ﻋﺸﻖ ﮐﺎﺭ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺻﺒﺮ ﺩﺍﺭﯼ ﻧﻪ ﯾﺎﺭﺍﯼ ﺍﯾﺴﺖ ﺗﻮ ﺑﮕﺮﯾﺰﯼ ﺍﺯ ﭘﯿﺶ ﯾﮏ ﺷﻌﻠﻪ ﺧﺎﻡ ﻣﻦ ﺍﺳﺘﺎﺩﻩﺍﻡ ﺗﺎ ﺑﺴﻮﺯﻡ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺁﺗﺶ ﻋﺸﻖ ﺍﮔﺮ ﭘﺮ ﺑﺴﻮﺧﺖ ﻣﺮﺍ ﺑﯿﻦ ﮐﻪ ﺍﺯ ﭘﺎﯼ ﺗﺎ ﺳﺮ ﺑﺴﻮﺧﺖ ﻫﻤﻪ ﺷﺐ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﮔﻔﺖ ﻭ ﮔﻮ ﺑﻮﺩ ﺷﻤﻊ ﺑﻪ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺍﻭ ﻭﻗﺖ ﺍﺻﺤﺎﺏ،ﺟﻤﻊ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺯ ﺷﺐ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﻬﺮﻩﺍﯼ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻪ ﺑﮑﺸﺘﺶ ﭘﺮﯼ ﭼﻬﺮﻩﺍﯼ ﻫﻤﯽ ﮔﻔﺖ ﻭ ﻣﯽﺭﻓﺖ ﺩﻭﺩﺵ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮﺩ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻋﺸﻖ،ﺍﯼ ﭘﺴﺮ ﺭﻩ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺁﻣﻮﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﮐﺸﺘﻦ ﻓﺮﺝ ﯾﺎﺑﯽ ﺍﺯ ﺳﻮﺧﺘﻦ ﻣﮑﻦ ﮔﺮﯾﻪ ﺑﺮ ﮔﻮﺭ ﻣﻘﺘﻮﻝ ﺩﻭﺳﺖ ﻗﻞ ﺍﻟﺤﻤﺪﻟﻠﻪ ﮐﻪ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﺍﻭﺳﺖ ﺍﮔﺮ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺳﺮ ﻣﺸﻮﯼ ﺍﺯ ﻣﺮﺽ ﭼﻮ ﺳﻌﺪﯼ ﻓﺮﻭ ﺷﻮﯼ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﻏﺮﺽ ﻓﺪﺍﺋﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺯ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﭼﻨﮓ ﻭﮔﺮ ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﺗﯿﺮ ﺑﺎﺭﻧﺪ ﻭ ﺳﻨﮓ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﻣﺮﻭ ﮔﻔﺘﻤﺖ ﺯﯾﻨﻬﺎﺭ ﻭﮔﺮ ﻣﯽﺭﻭﯼ ﺗﻦ ﺑﻪ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺳﭙﺎﺭ

arya2085  (12 years ago)
ﯾﻮﺳﻒ ﮔﻤﮕﺸﺘﻪ ﺑﺎﺯﺁﯾﺪ ﺑﻪ ﮐﻨﻌﺎﻥ ﻏﻢ ﻣﺨﻮﺭ ﮐﻠﺒﻪ ﺍﺣﺰﺍﻥ ﺷﻮﺩ ﺭﻭﺯﯼ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﻏﻢ ﻣﺨﻮﺭ ﺍﯼ ﺩﻝ ﻏﻤﺪﯾﺪﻩ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻪ ﺷﻮﺩ ﺩﻝ ﺑﺪ ﻣﮑﻦ ﻭﯾﻦ ﺳﺮ ﺷﻮﺭﯾﺪﻩ ﺑﺎﺯﺁﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﻏﻢ ﻣﺨﻮﺭ ﮔﺮ ﺑﻬﺎﺭ ﻋﻤﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎﺯ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﭼﻤﻦ ﭼﺘﺮ ﮔﻞ ﺩﺭ ﺳﺮ ﮐﺸﯽ ﺍﯼ ﻣﺮﻍ ﺧﻮﺷﺨﻮﺍﻥ ﻏﻢ ﻣﺨﻮﺭ ﺩﻭﺭ ﮔﺮﺩﻭﻥ ﮔﺮ ﺩﻭ ﺭﻭﺯﯼ ﺑﺮ ﻣﺮﺍﺩ ﻣﺎ ﻧﺮﻓﺖ ﺩﺍﯾﻤﺎ ﯾﮏ ﺳﺎﻥ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺣﺎﻝ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻏﻢ ﻣﺨﻮﺭ ﻫﺎﻥ ﻣﺸﻮ ﻧﻮﻣﯿﺪ ﭼﻮﻥ ﻭﺍﻗﻒ ﻧﻬﺎﯼ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻏﯿﺐ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻧﺪﺭ ﭘﺮﺩﻩ ﺑﺎﺯﯾﻬﺎﯼ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻏﻢ ﻣﺨﻮﺭ ﺍﯼ ﺩﻝ ﺍﺭ ﺳﯿﻞ ﻓﻨﺎ ﺑﻨﯿﺎﺩ ﻫﺴﺘﯽ ﺑﺮﮐﻨﺪ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻮﺡ ﺍﺳﺖ ﮐﺸﺘﯿﺒﺎﻥ ﺯ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﻏﻢ ﻣﺨﻮﺭ ﺩﺭ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﮔﺮ ﺑﻪ ﺷﻮﻕ ﮐﻌﺒﻪ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺯﺩ ﻗﺪﻡ ﺳﺮﺯﻧﺶ​ﻫﺎ ﮔﺮ ﮐﻨﺪ ﺧﺎﺭ ﻣﻐﯿﻼﻥ ﻏﻢ ﻣﺨﻮﺭ ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﺑﺲ ﺧﻄﺮﻧﺎﮎ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻘﺼﺪ ﺑﺲ ﺑﻌﯿﺪ ﻫﯿﭻ ﺭﺍﻫﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﯿﺴﺖ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻏﻢ ﻣﺨﻮﺭ ﺣﺎﻝ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻓﺮﻗﺖ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﺭﻗﯿﺐ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﯿﺪﺍﻧﺪ ﺧﺪﺍﯼ ﺣﺎﻝ ﮔﺮﺩﺍﻥ ﻏﻢ ﻣﺨﻮﺭ ﺣﺎﻓﻈﺎ ﺩﺭ ﮐﻨﺞ ﻓﻘﺮ ﻭ ﺧﻠﻮﺕ ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺗﺎﺭ ﺗﺎ ﺑﻮﺩ ﻭﺭﺩﺕ ﺩﻋﺎ ﻭ ﺩﺭﺱ ﻗﺮﺁﻥ ﻏﻢ ﻣﺨﻮﺭ

arya2085  (12 years ago)
ﺻﺒﺎ ﺍﮔﺮ ﮔﺬﺭﯼ ﺍﻓﺘﺪﺕ ﺑﻪ ﮐﺸﻮﺭ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﺮﺣﺒﺎ ﺍﯼ ﭘﯿﮏ ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻥ ﺑﺪﻩ ﭘﯿﻐﺎﻡ ﺩﻭﺳﺖ ﺭﻭﯼ ﺗﻮ ﮐﺲ ﻧﺪﯾﺪ ﻭ ﻫﺰﺍﺭﺕ ﺭﻗﯿﺐ ﻫﺴﺖ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻋﺮﺽ ﻫﻨﺮ ﭘﯿﺶ ﯾﺎﺭ ﺑﯽ​ ﺍﺩﺑﯿﺴﺖ ﺧﻮﺷﺘﺮ ﺯ ﻋﯿﺶ ﻭ ﺻﺤﺒﺖ ﻭ ﺑﺎﻍ ﻭ ﺑﻬﺎﺭ ﭼﯿﺴﺖ ﺑﻨﺎﻝ ﺑﻠﺒﻞ ﺍﮔﺮ ﺑﺎ ﻣﻨﺖ ﺳﺮ ﯾﺎﺭﯾﺴﺖ ﯾﺎ ﺭﺏ ﺍﯾﻦ ﺷﻤﻊ ﺩﻝ ﺍﻓﺮﻭﺯ ﺯ ﮐﺎﺷﺎﻧﻪ ﮐﯿﺴﺖ ﻣﺎﻫﻢ ﺍﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﺳﺎﻟﯿﺴﺖ ﮐﺲ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺁﻥ ﺯﻟﻒ ﺩﻭﺗﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﯾﺪﻩ ﻣﺎ ﺟﺰ ﺑﻪ ﺭﺧﺖ ﻧﺎﻇﺮ ﻧﯿﺴﺖ ﺯﺍﻫﺪ ﻇﺎﻫﺮﭘﺮﺳﺖ ﺍﺯ ﺣﺎﻝ ﻣﺎ ﺁﮔﺎﻩ ﻧﯿﺴﺖ ﺭﺍﻫﯿﺴﺖ ﺭﺍﻩ ﻋﺸﻖ ﮐﻪ ﻫﯿﭽﺶ ﮐﻨﺎﺭﻩ ﻧﯿﺴﺖ ﺭﻭﺷﻦ ﺍﺯ ﭘﺮﺗﻮ ﺭﻭﯾﺖ ﻧﻈﺮﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﺣﺎﺻﻞ ﮐﺎﺭﮔﻪ ﮐﻮﻥ ﻭ ﻣﮑﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﺧﻮﺍﺏ ﺁﻥ ﻧﺮﮔﺲ ﻓﺘﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﯽ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺰ ﺁﺳﺘﺎﻥ ﺗﻮﺍﻡ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﭘﻨﺎﻫﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻠﺒﻠﯽ ﺑﺮﮒ ﮔﻠﯽ ﺧﻮﺵ ﺭﻧﮓ ﺩﺭ ﻣﻨﻘﺎﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﺩﯾﺪﯼ ﮐﻪ ﯾﺎﺭ ﺟﺰ ﺳﺮ ﺟﻮﺭ ﻭ ﺳﺘﻢ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﮐﻨﻮﻥ ﮐﻪ ﻣﯽ​ﺩﻣﺪ ﺍﺯ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﻧﺴﯿﻢ ﺑﻬﺸﺖ ﻋﯿﺐ ﺭﻧﺪﺍﻥ ﻣﮑﻦ ﺍﯼ ﺯﺍﻫﺪ ﭘﺎﮐﯿﺰﻩ ﺳﺮﺷﺖ ﺻﺒﺤﺪﻡ ﻣﺮﻍ ﭼﻤﻦ ﺑﺎ ﮔﻞ ﻧﻮﺧﺎﺳﺘﻪ ﮔﻔﺖ ﺁﻥ ﺗﺮﮎ ﭘﺮﯼ ﭼﻬﺮﻩ ﮐﻪ ﺩﻭﺵ ﺍﺯ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺭﻓﺖ ﮔﺮ ﺯ ﺩﺳﺖ ﺯﻟﻒ ﻣﺸﮑﯿﻨﺖ ﺧﻄﺎﯾﯽ ﺭﻓﺖ ﺭﻓﺖ ﺳﺎﻗﯽ ﺑﯿﺎﺭ ﺑﺎﺩﻩ ﮐﻪ ﻣﺎﻩ ﺻﯿﺎﻡ ﺭﻓﺖ ﺷﺮﺑﺘﯽ ﺍﺯ ﻟﺐ ﻟﻌﻠﺶ ﻧﭽﺸﯿﺪﯾﻢ ﻭ ﺑﺮﻓﺖ ﺳﺎﻗﯽ ﺑﯿﺎ ﮐﻪ ﯾﺎﺭ ﺯ ﺭﺥ ﭘﺮﺩﻩ ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ ﺣﺴﻨﺖ ﺑﻪ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻣﻼﺣﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﮔﺮﻓﺖ ﺷﻨﯿﺪﻩ​ﺍﻡ ﺳﺨﻨﯽ ﺧﻮﺵ ﮐﻪ ﭘﯿﺮ ﮐﻨﻌﺎﻥ ﮔﻔﺖ ﯾﺎ ﺭﺏ ﺳﺒﺒﯽ ﺳﺎﺯ ﮐﻪ ﯾﺎﺭﻡ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﺍﯼ ﻫﺪﻫﺪ ﺻﺒﺎ ﺑﻪ ﺳﺒﺎ ﻣﯽ​ﻓﺮﺳﺘﻤﺖ

arya2085  (12 years ago)
ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺷﺐ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﭘﺎﯾﺎﻥ،ﭼﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺑﺎﺭﺍﻥﮐﻪ ﺟﺎﯼ ﭘﺎﯼ ﺣﺴﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﺸﻮﯾﺪ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺭﺍﻫﻢﻧﮕﺎﻩ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺭﻭ ﺑﻪ ﮐﻮﯾﺮ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎﯾﻢﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﻏﻨﭽﻪ ﺍﯼ ﺩﺭ ﻗﻠﺐ ﺳﻨﮓ ﺍﯾﻦ ﮐﻮﯾﺮ ﺍﻧﮕﺎﺭﺭﻭﯾﯿﺪﻩ...ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﺁﺗﺸﯽ ﺳﻮﺯﺍﻥ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﺮﻡ ﻧﻔﺴﻬﺎﯾﺖ،ﺩﺭﯾﻎ ﺍﺯ ﻟﮑﻪ ﺍﯼ ﺍﺑﺮﯼ ﮐﻪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍﺑﻪ ﺭﺳﻢ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺑﺮ ﺩﺍﻣﻦ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﮎ ﺑﻨﺸﺎﻧﺪﻧﻪ ﻫﻤﺪﺭﺩﯼ،ﻧﻪ ﺩﻟﺴﻮﺯﯼ،ﻧﻪ ﺣﺘﯽ ﯾﺎﺩ ﺩﯾﺮﻭﺯﯼ...ﻫﻮﺍ ﺗﻠﺦ ﻭ ﻫﻮﺱ ﺷﯿﺮﯾﻦﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺁﻧﻬﻤﻪ ﺷﺒﮕﺮﺩﯼ ﺩﯾﺮﯾﻦ،ﻣﯿﺎﻥ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﺮﺩ ﭘﺎﯾﯿﺰﯼﺗﻮ ﺁﯾﺎ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﻣﺸﺐ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺍﺷﮏ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﯼ؟ﺑﺒﺎﺭﻭ ﺟﺎﻥ ﺩﺭﻭﻥ ﺷﺎﻫﺮﮒ ﻫﺎﯼ ﮐﻮﯾﺮﺁﺭﺯﻭﻫﺎﯾﻢ ﺗﻮ ﺟﺎﺭﯼ ﮐﻦﮐﻪ ﻣﻦ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺯ ﺍﺷﮏ ﺧﺎﻟﯽ ﻭ ﭘﺮﺍﺯ ﺩﺭﺩﻡﺑﺒﺎﺭ ﺍﻣﺸﺐ!ﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﺳﺎﯾﺶ ﺍﯾﻦ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺑﯽ ﺗﻔﺎﻭﺕﺳﺨﺖ ﺩﻟﺴﺮﺩﻡ.ﺑﺒﺎﺭ ﺍﻣﺸﺐﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺁﺭﺯﻭﯼ ﭘﺎﮎ ﺍﯾﻦ ﺩﻓﺘﺮﮔﻞ ﺳﺮﺧﯽ ﺷﻮﺩ ﺭﻭﺯﯼ!ﻭﺩﯾﮕﺮ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎﻧﻪ ﻫﻤﺪﺭﺩﯼ،ﻧﻪ ﺩﻟﺴﻮﺯﯼ،ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﭼﯿﺰ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ!ﻭ ﺁﻥ ﺷﻌﺮﯼﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎﯼ ﻟﻄﯿﻒ ﻭ ﭘﺎﮎ ﺩﯾﺮﻭﺯﯼ

arya2085  (12 years ago)
ﺭﺳﯿﺪ ﻣﮋﺩﻩ ﮐﻪ ﺍﯾّﺎﻡ ﻏﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪﻣﺎﻧﺪﭼﻨﺎﻥ ﻧﻤﺎﻧﺪ،ﭼﻨﯿﻦ ﻧﯿﺰ ﻫﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢﻣﺎﻧﺪﻣﻦ ﺍﺭﭼﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﯾﺎﺭ ﺧﺎﮐﺴﺎﺭ ﺷﺪﻡﺭﻗﯿﺐ ﻧﯿﺰ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪﻣﺎﻧﺪﭼﻪ ﺟﺎﯼ ﺷﮑﺮ ﻭ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﺯ ﻧﻘﺶﻧﯿﮏ ﻭ ﺑﺪ ﺍﺳﺖﭼﻮ ﺑﺮ ﺻﺤﯿﻔﻪ ﯼ ﻫﺴﺘﯽ ﺭﻗﻢﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪﺳﺮﻭﺩ ﻣﺠﻠﺲ ﺟﻤﺸﯿﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩﮐﻪ ﺟﺎﻡ ﺑﺎﺩﻩ ﺑﯿﺎﻭﺭ ﮐﻪ ﺟﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪﻣﺎﻧﺪ!ﻏﻨﯿﻤﺘﯽ ﺷﻤﺮ ﺍﯼ ﺷﻤﻊ!ﻭﺻﻞﭘﺮﻭﺍﻧﻪﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﺗﺎ ﺻﺒﺤﺪﻡ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪﻣﺎﻧﺪ...

arya2085  (12 years ago)
ﺻﺒﺎ ﺑﻪ ﻟﻄﻒ ﺑﮕﻮ ﺁﻥ ﻏﺰﺍﻝ ﺭﻋﻨﺎ ﺭﺍﮐﻪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﮐﻮﻩ ﻭ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻩﺍﯼ ﻣﺎ ﺭﺍﺷﮑﺮﻓﺮﻭﺵ ﮐﻪ ﻋﻤﺮﺵ ﺩﺭﺍﺯ ﺑﺎﺩ ﭼﺮﺍﺗﻔﻘﺪﯼ ﻧﮑﻨﺪ ﻃﻮﻃﯽ ﺷﮑﺮﺧﺎ ﺭﺍ ﻏﺮﻭﺭﺣﺴﻨﺖ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﻣﮕﺮ ﻧﺪﺍﺩ ﺍﯼ ﮔﻞ ﮐﻪ ﭘﺮﺳﺸﯽﻧﮑﻨﯽ ﻋﻨﺪﻟﯿﺐ ﺷﯿﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻠﻖ ﻭ ﻟﻄﻒ ﺗﻮﺍﻥﮐﺮﺩ ﺻﯿﺪ ﺍﻫﻞ ﻧﻈﺮ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﻭ ﺩﺍﻡ ﻧﮕﯿﺮﻧﺪ ﻣﺮﻍﺩﺍﻧﺎ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﻧﻢ ﺍﺯ ﭼﻪ ﺳﺒﺐ ﺭﻧﮓ ﺁﺷﻨﺎﯾﯽﻧﯿﺴﺖ ﺳﻬﯽ ﻗﺪﺍﻥ ﺳﯿﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﺎﻩ ﺳﯿﻤﺎ ﺭﺍﭼﻮ ﺑﺎ ﺣﺒﯿﺐ ﻧﺸﯿﻨﯽ ﻭ ﺑﺎﺩﻩ ﭘﯿﻤﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺩﺍﺭﻣﺤﺒﺎﻥ ﺑﺎﺩﭘﯿﻤﺎ ﺭﺍ ﺟﺰ ﺍﯾﻦ ﻗﺪﺭ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖﺩﺭ ﺟﻤﺎﻝ ﺗﻮ ﻋﯿﺐ ﮐﻪ ﻭﺿﻊ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻭﻓﺎﻧﯿﺴﺖ ﺭﻭﯼ ﺯﯾﺒﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﻪ ﻋﺠﺐ ﮔﺮﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺣﺎﻓﻆ ﺳﺮﻭﺩ ﺯﻫﺮﻩ ﺑﻪ ﺭﻗﺺ ﺁﻭﺭﺩﻣﺴﯿﺤﺎ ﺭﺍ

arya2085  (12 years ago)
ﺩﺧﺘﺮﯼ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﺭﻓﺖ ﻭﻟﯽ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﻣﺎﺩﺭﺷﻮﻫﺮﺵ ﮐﻨﺎﺭ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﺮﻭ ﺑﺤﺚ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﻋﺎﻗﺒﺖ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺩﺧﺘﺮ ﻧﺰﺩ ﺩﺍﺭﻭﺳﺎﺯﯼ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺻﻤﯿﻤﯽ ﭘﺪﺭﺵ ﺑﻮﺩ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺗﻘﺎﺿﺎ ﮐﺮﺩ ﺗﺎ ﺳﻤﯽ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺪﻫﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﮑﺸﺪ! ﺩﺍﺭﻭﺳﺎﺯ ﮔﻔﺖ ﺍﮔﺮ ﺳﻢ ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﯽ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺪﻫﺪ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ،ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺷﮏ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﺩ،ﭘﺲ ﻣﻌﺠﻮﻧﯽ ﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻏﺬﺍﯼ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻮﻫﺮ ﺑﺮﯾﺰﺩ ﺗﺎ ﺳﻢ ﻣﻌﺠﻮﻥ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺍﺛﺮ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮑﺸﺪ ﻭ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﮐﺮﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﺪﺕ ﺑﺎ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻮﻫﺮ ﻣﺪﺍﺭﺍ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺷﮏ ﻧﮑﻨﺪ. ﺩﺧﺘﺮ ﻣﻌﺠﻮﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻣﻘـﺪﺍﺭﯼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻏـﺬﺍﯼ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻮﻫـﺮ ﻣﯽ ﺭﯾﺨﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ. ﻫﻔﺘﻪ ﻫﺎ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﻋﺮﻭﺱ، ﺍﺧﻼﻕ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻮﻫﺮ ﻫﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﻭ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺩﺧﺘﺮ ﻧﺰﺩ ﺩﺍﺭﻭﺳﺎﺯ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ:ﺁﻗﺎﯼ ﺩﮐﺘﺮ ﻋﺰﯾﺰ،ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﻧﯿﺴﺘﻢ.ﺣﺎﻻ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﻪ ﺑﻤﯿﺮﺩ،ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺩﺍﺭﻭﯼ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻫﯿﺪ ﺗﺎ ﺳﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺪﻧﺶ ﺧﺎﺭﺝ ﮐﻨﺪ. ﺩﺍﺭﻭﺳﺎﺯ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﺯﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ:ﺩﺧﺘﺮﻡ،ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻧﺒﺎﺵ.ﺁﻥ ﻣﻌﺠﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻡ ﺳﻢ ﻧﺒﻮﺩ ﺑﻠﮑﻪ ﺳﻢ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﺧﻮﺩ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻮﻫﺮﺕ ﺍﺯ ﺑﯿﻦ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ.